Το ART IS LIFE φιλοξενεί έναν από τους πιο ταλαντούχους και χαρισματικούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες το Μανώλη Ιωνά, ο οποίος πρωταγωνιστεί στην ξεκαρδιστική κωμωδία "ΤΟ ΠΟΚΕΡ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΗ ΖΩΗ" στο Θέατρο Αλκμήνη.
Επιστρέφεις στο θέατρο ως ηθοποιός μετά από τρία
χρόνια. Πώς αισθάνεσαι;
Αισθάνομαι όπως κάθε φορά. Σαν παιδί με μεγάλη
αγωνία, με μεγάλο τρακ, με μεγάλη ευθύνη απέναντι σε όλα.
Γιατί έλειψες τόσο καιρό;
Γιατί έπρεπε να στήσουμε με την Ειρήνη Παπαδημάτου το χώρο του Θεάτρου Αλκμήνη και αυτό χρειαζόταν μια αφοσίωση ανάλογη με ένα
ρόλο, μπορώ να πω περισσότερη. Αυτός είναι ένας λόγος, ο κύριος λόγος όμως, είναι
ότι στη ζωή μου ήρθε ο γιος μου.
Μίλησέ μου λίγο για την υπόθεση του έργου.
Διαβάζοντας το έργο διαπίστωσα ότι έχει κάποια στοιχεία τα οποία αφορούν ένα μεγάλο μέρος
του κόσμου. Δεν είναι δηλαδή ένα έργο το οποίο έχει μια υπαρξιακή προβληματική
και αυτό είναι που με έκανε να το ψάξω.
Το δεύτερο είναι το ότι μιλάει για τις σχέσεις των δύο φύλων και τι κάνει ένας χωρισμός,
ένας «θάνατος» στις γυναίκες ή στους άντρες.
Ποια είναι η πρόκληση για το ρόλο που υποδύεσαι;
Αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο κομμάτι. (γέλια) Η
πρόκληση είναι η εξής: μπορούμε να υποθέτουμε τι σκέφτεται μία γυναίκα,
όμως δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι αισθάνεται. Οι άντρες, από τη φύση μας, ακόμα και όποια
σεξουαλική επιλογή και αν έχουν, υπάρχει κάτι αρχετυπικό, κάτι
δηλαδή πολύ ζωώδες στον τρόπο που κινούμαστε, σκεφτόμαστε, επικοινωνούμε. Οι γυναίκες έχουν
επίσης κάτι ανάλογο, αλλά εντελώς διαφορετικό. Για να είμαι πιο
συγκεκριμένος, οι γυναίκες έχετε πάρα πολλή μεγάλη σχέση με το μυαλό, με το
πώς, τι. Δηλαδή, σχεδιάζετε και μόνες σας και σε σχέση με το άλλο φύλο και
αναμεταξύ σας. Αυτό είναι πολύ δύσκολο να το αντιληφθεί ένας άντρας, να το
διαχειριστεί. Μέσα από αυτόν τον ρόλο που ουσιαστικά οι άνδρες συναντιούνται και
προσπαθούν να «μιμηθούν» τις γυναίκες τους και να καταλάβουν τους λόγους που
υπήρξε ρήξη ήταν μεγάλη ίντριγκα για μένα.
Τι θα αποκομίσει ο θεατής από την παράσταση;
Το συγκεκριμένο έργο επιλέχθηκε με το γνώμονα ότι ζούμε την κρίση, περνάμε την κρίση,
ακούμε συνέχεια για την κρίση στις τηλεοράσεις και στην καθημερινότητά μας αλλά δεν έχει καμία σχέση με την οικονομική κρίση.
Έχει όμως, μία σχέση με την κρίση που υπάρχει ανάμεσα στα δύο φύλα, στα
ζευγάρια. Νομίζω ότι αυτό που θα αποκομίσει ο θεατής είναι να γελάσει, να
περάσει καλά βλέποντας κομμάτια του εαυτού του από τη μία και από την άλλη να
καταλάβει ότι υπάρχουν αγεφύρωτες καταστάσεις ανάμεσα σε έναν άνδρα και σε μία γυναίκα, αλλά αυτή είναι και η
μαγεία και η ίντριγκα ανάμεσα στα δύο φύλα, το ότι αν τις
γεφυρώναμε δεν θα είχε και νόημα. Νομίζω ότι αυτό το βγάζει το έργο, δηλαδή
υπάρχει κάτι αγεφύρωτο που προσπαθούμε να το γεφυρώσουμε αλλά
τελικά το αλατοπίπερο, και όχι μόνο, της όλης ιστορίας είναι αυτό. Το ότι είναι
ωραίο που είναι αγεφύρωτο, γιατί παλεύουμε να μοιάσουμε ο ένας στον άλλον, να
κάνει ο ένας τον άλλον ίδιο με τον εαυτό του;
Μια ατάκα του έργου που σε εκφράζει.
(Γέλια) Το όνομά μου είναι Μπεατρίς. Αυτό. (γέλια)
Το όνομά μου είναι Μπεατρίς. Αλλά υπάρχουν πολλές ατάκες που είναι
νόστιμες και δεν ξέρω αν με εκφράζουν αλλά μου αρέσουν.
Μίλησέ μου λίγο για τη συνεργασία σου με το
σκηνοθέτη Daniel Lommel.
Ο Daniel Lommel είναι ένας πολύ σπουδαίος
καλλιτέχνης με ευρωπαϊκή εμβέλεια, είμαστε πολύ χαρούμενοι που είναι στο χώρο
μας στο θέατρο, στη σχολή (Ανώτατη Σχολή Δραματικής Τέχνης Άκης Δαβής) και που είχαμε την τύχη να συνεργαστούμε σε κάτι το
οποίο έχει τη γνώση. Γνωρίζει κάποιους βασικούς κανόνες και νόμους που νέοι
σκηνοθέτες δεν τους ξέρουν. Επίσης, είναι σημαντικό να
έχεις μια καταγραφή σ’ αυτό το μωσαϊκό της ελληνικής θεατρικής πραγματικότητας
με ανθρώπους που κουβαλάνε την ιστορία και το όνομα του κυρίου Lommel.
Η συνεργασία σου με τον συγγραφέα Jean Cassiés;
Ο Jean Cassiés ήταν μια γνωριμία μέσα από τον κύριο Lommel. Όλοι αυτοί οι Γάλλοι καλλιτέχνες έχουν μία διαφορετική οπτική. Παρόλα
αυτά, εμένα με ενδιαφέρει ουσιαστικά το αποτέλεσμα. Πώς μπορείς να γεφυρώσεις
διαφορετικές κουλτούρες, διότι όσο κι αν λέμε ότι είμαστε στην Ευρώπη είναι
άλλη η κουλτούρα ενός Έλληνα, άλλη ενός Γάλλου. Επίσης, έχει μια αξία όταν τελικά το καλλιτεχνικό έργο
έχει να κάνει με την ανθρώπινη ύπαρξη που είναι πανανθρώπινη είτε είναι στη
Γαλλία είτε είναι στην Ελλάδα είτε είναι στην Κίνα και όταν μιλάμε για πράγματα
που έχουν να κάνουν με τον έρωτα.
Από τις δουλειές που έχεις κάνει μέχρι σήμερα ποια
ξεχωρίζεις πιο πολύ και γιατί;
Δεν θέλω να ξεχωρίσω το ορκίζομαι. Καμία δουλειά.
Είχα μία αρχή και την έχω ακόμα. Αν κάτι δεν με πείσει δεν το κάνω. Αν κάτι
στην πορεία με ξενερώσει βρίσκω τρόπους να παραμυθιαστώ για να το κάνω, για να
το αγαπώ το ίδιο με τα άλλα. Το εννοώ ότι όλες τις δουλειές που έχω κάνει τις
έχω υπερασπιστεί με το 200% του εαυτού μου και μάλιστα αυτές που στην πορεία με ξενέρωσαν έπρεπε να δώσω πιο
πολλά γκάζια και έτσι θέλω να συνεχίζω να είμαι. Δεν ξεχωρίζω δουλειές,
ξεχωρίζω στιγμές, ανθρώπους, περιπτώσεις, αλλά τελικά το καλλιτεχνικό έργο
είναι πάντα τόσο μοναδικό που όλες τις στιγμές τις αγαπώ. Ευτυχώς για εμένα.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που ονειρεύεσαι να
ερμηνεύσεις;
Όχι. Αγαπώ πολύ την ελληνική παράδοση, αγαπώ πολύ
την τραγωδία, θα ‘θελα πάρα πολύ να ασχοληθώ περισσότερο με το κομμάτι αυτό.
Αυτό είναι και μέσα στα σχέδια της δραματικής σχολής και στα όνειρά μου σε
σχέση με το θέατρο, χωρίς όμως εμμονές και αγωνία γιατί αυτό είναι μια εργασία,
είναι ένα επάγγελμα και από την αρχή που το έκανα το βλέπω ως επάγγελμα. Αν είναι
να έρθει θα έρθει, αν είναι να μην έρθει δεν θα έρθει, η τραγωδία εννοώ και
κάποια πράγματα που ενδεχομένως θα ‘θελα να δοκιμάσω. Πιο πολύ με ενδιαφέρει η
επαφή μου με τους καλλιτέχνες, με τους συνεργάτες μου και με τον κόσμο. Το τι
μπορείς να το διαχειριστείς, αυτό το λέει και η εμπειρία μου πια, δηλαδή μπορεί
να κάνεις από παιδικό, από θέατρο δρόμου, από τραγωδία, από μιούζικαλ, από
κλασσικό ρεπερτόριο από το οτιδήποτε και τελικά να διαπιστώσεις ότι σε μια
παράσταση που είσαι μιούζικαλ ή παιδικού έχεις περάσει πιο καλά και πιο
ευχαριστημένος και με το ρόλο που έχεις, από ότι σε μια τραγωδία ή
σε ένα κλασσικό έργο. Γιατί τελικά, είναι
κάτι το οποίο οι παλιότεροι το έκαναν, δεν έχει σημασία να κάνεις τον Οιδίποδα,
σημασία έχει με ποιο σκηνοθέτη το κάνεις, με ποιο σκηνογράφο, σε ποια
μετάφραση, σε τι συνθήκη. Από την αρχή ήθελα και θέλω να μην είμαι πιόνι
ενός συστήματος ή ενός ποταμού. Θέλω να μπορώ να ελέγχω το σύστημα είτε είναι
κωμωδία είτε είναι δράμα είτε είναι κλασσικό ρεπερτόριο είτε είναι παιδικό και
τότε αισθάνομαι το ότι είναι πιο σημαντικό από το να κάνω τον Άμλετ. Και τι
σημασία έχει να κάνεις τον Άμλετ σε μία παράσταση με έναν σκηνοθέτη που δεν
έχει καταλάβει τον Άμλετ ή σε μία μετάφραση που δεν λέει αυτό που
λέει ο Σέξπηρ; Οι παλιότεροι το έκαναν για αυτό και η Παξινού και μεγάλα βέβαια και
κλασσικά ονόματα κατάφεραν να κερδίσουν και να φτάσουν σε ένα επίπεδο κάποιους
ήρωες από το κλασσικό ρεπερτόριο και όχι μόνο. Είχαν την
πολυτέλεια να επιλέγουν τους συνεργάτες, τους συντελεστές και να μπορούν να
κάνουν μια ισχυρή παρουσία είτε με το ρόλο αλλά και με την ίδια την παράσταση.
Τώρα, δυστυχώς, οι περισσότεροι είμαστε, εγώ προσπαθώ να μην είμαι, πιόνια ενός
συστήματος, σε μια αγωνία ευρέσεως εργασίας, να βρούμε δουλειά και ας είναι ο
Άμλετ ή ο όποιος τέλος πάντων σε ανθρώπους που δεν τους πιστεύουμε ιδεολογικά,
κάνουμε ψέμματα, οπότε αυτό για μένα είναι σκουπίδι
δεν θα ‘θελα να συμμετέχω. Με ενδιαφέρουν οι ρόλοι κάτω από
κάποιες συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
Είσαι ηθοποιός, σκηνοθέτης και δάσκαλος υποκριτικής.
Ποιο απ’ όλα αυτά σε εκφράζει περισσότερο και γιατί;
Με εκφράζει το να παίζω. Δεν ξέρω γιατί,
δεν μπορώ να το εξηγήσω, από παιδί. Μ’ αρέσει να σκηνοθετώ και να διδάσκω, αλλά
το να παίζω για μένα μπορεί να είναι και θεραπεία για αυτό να μου αρέσει. Είναι
θεραπευτικό.
Τα μελλοντικά σου σχέδια.
Είμαι του βιωματικού δεν κάνω σχέδια.
Πορεύομαι με τη ζωή με κάποιους κανόνες που έχω στο μυαλό μου και κάποιες
αρχές, αλλά όπως τα φέρει η ζωή πάω. Δεν πιστεύω ότι μπορείς να σχεδιάσεις
γιατί υπάρχει κάποιος άλλος που σχεδιάζει για σένα, οπότε δεν έχει νόημα.
Η παράσταση "ΤΟ ΠΟΚΕΡ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΗ ΖΩΗ" παίζεται κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο Θέατρο Αλκμήνη (Αλκμήνης 8, Κάτω Πετράλωνα, Τηλ: 210 3428650) στις 21:00
