Σήμερα θα ασχοληθούμε με μία από τις μεγαλύτερες και σπουδαιότερες Ελληνίδες ηθοποιούς, την Κατίνα Παξινού.
Η Κατίνα Κωνσταντοπούλου, όπως ήταν το πατρικό της όνομα, γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1900 στον Πειραιά.
Ο πατέρας της ήταν ο αλευροβιομήχανος Βασίλης Κωνσταντόπουλος. Η εκπαίδευσή της ήταν αντίστοιχη της τάξης της. Φοίτησε στη Σχολή Χιλ, στη Σχολή Καλογραιών στην Τήνο για να καταλήξει εσώκλειστη σε σχολείο της Ελβετίας, κυρίως επειδή ήταν αρκετά ζωηρή. Σπούδασε μουσική και τραγούδι στo Ωδείo της Γενεύης και σε σχολές της Βιέννης και του Βερολίνου.
Σε ηλικία 17 ετών παντρεύτηκε με τον βιομήχανο Ιωάννη Παξινό με τον οποίο απέκτησε 2 κόρες, όπου αργότερα η μία έφυγε από τη ζωή.
Η καλλιτεχνική της πορεία ξεκίνησε αρκετά γρήγορα, το 1920 στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, στην όπερα "Αδελφή Βεατρίκη" του Δημήτρη Μητρόπουλου, με την ίδια στον ομώνυμο ρόλο.
Το 1923 πήρε διαζύγιο και συνέχισε την ενασχόλησή της με τα καλλιτεχνικά δρώμενα.
Η πρώτη της θεατρική εμφάνιση (σε πρόζα) έγινε το 1929 στο θέατρο Κοτοπούλη με το έργο "Γυμνή Γυναίκα" του Ανρί Μπατάιγ. Με την ερμηνεία της αυτή καθιερώθηκε ως ηθοποιός δραματικού ρεπερτορίου.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 μαζί με τον Αλέξη Μινωτή, με τον οποίο παντρεύτηκε το 1940, μπήκαν στον Συνεταιρικό Θίασο του Αιμίλιου Βεάκη και πρωταγωνίστησε σε πάρα πολλά έργα: "Θείος Βάνιας", "Πόθοι κάτω από τις Λεύκες", "Ο Πατέρας", είναι μερικά μόνο από αυτά.
Την ίδια χρονιά, το 1940, έγινε μόνιμο μέλος του Εθνικού Θεάτρου (τέως Βασιλικό Θέατρο) όπου οι παραστάσεις τους παίχθηκαν και στο εξωτερικό: στο Λονδίνο, στο Βερολίνο και στην Φρανκφούρτη. Οι ερμηνείες της συγκλονιστικές. Κάποιοι ρόλοι για τους οποίους ξεχώρισε ήταν στην "Ηλέκτρα" του Σοφοκλή, στους "Βρικόλακες" του Χένρικ Ίψεν και στον "Άμλετ".
(Ηχητικό απόσπασμα από τη "Μήδεια" του Ευριπίδη, στη σκηνή του θρήνου).
Όταν ξέσπασε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος εκείνη βρισκόταν στην Αγγλία. Από εκεί πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και συνέχισε την καλλιτεχνική της πορεία στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης.
Το 1943 έπαιξε στην κινηματογραφική ταινία "For Whom the Bell Tolls" όπου κέρδισε το Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου και τη Χρυσή Σφαίρα.
(Απόσπασμα από την ταινία "For Whom the Bell Tolls". Είναι η πρώτη μη Αμερικανίδα ηθοποιός που κέρδισε Όσκαρ για την ερμηνεία της και μάλιστα στην πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση).
Συμμετείχε σε αρκετές ταινίες. Κάποιες από αυτές είναι: "Hostages", "Confidential Agent", "The Inheritance", "Mourning Becomes Electra" και "Prince of Foxes".
(Για την ερμηνεία της στη συγκεκριμένη ταινία της απονεμήθηκε το Βραβείο Κοκτώ στο Φεστιβάλ Μπιαρίτς, το 1949).
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 επέστρεψε στην Ελλάδα και ασχολήθηκε με το θέατρο. Πολλές από τις παραστάσεις παίχθηκαν και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, αλλά και σε πολλές σκηνές της Ευρώπης, με πολύ μεγάλη επιτυχία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο "Οιδίποδας Τύραννος". Άλλες παραστάσεις στις οποίες έδωσε συγκλονιστικές ερμηνείες ήταν η "Μήδεια", η "Εκάβη", "Η τρελή του Σαγιό" και πάρα πολλές ακόμα.
(Ηχητικό απόσπασμα από την παράσταση "Ο Ματωμένος Γάμος")
Το 1960 έπαιξε στην ταινία "Rocco and His Brothers" και ακολούθησαν μερικές ακόμα. Η τελευταία της κινηματογραφική εμφάνιση ήταν στην ταινία "Το Νησί της Αφροδίτης", το 1965.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, μαζί με τον Αλέξη Μινωτή ίδρυσαν το δικό τους θίασο. Η τελευταία της εμφάνιση στο θέατρο ήταν το 1972 με το έργο του Μπέρτολντ Μπρεχτ "Μάνα Κουράγιο".
(Ηχητικό απόσπασμα από την παράσταση "Μάνα Κουράγιο")
Η Κατίνα Παξινού υπήρξε και μεταφράστια σε κάποια από τα θεατρικά έργα του Ευγένιου Ο' Νιλ. Επίσης, το 1933 αλλά και αρκετά χρόνια αργότερα, το 1952, έγραψε τη μουσική για τον "Οιδίποδα Τύραννο", του Σοφοκλή.
Στις 8 Φεβρουαρίου 1960 απέκτησε το δικό της αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας στο Χόλυγουντ.
Στις 22 Φεβρουαρίου 1973 άφησε την τελευταία της πνοή στην Αθήνα, χτυπημένη από την επάρατη νόσο.
