Στο σημερινό μας αφιέρωμα θα ασχοληθούμε με έναν ξεχωριστό ηθοποιό, τον Ντάνιελ Ντέι Λούις.
Ο Ντάνιελ Ντέι Λούις γεννήθηκε στις 29 Απριλίου 1957 στο Γκρίνουιτς στην Αγγλία.
Έχει καλλιτεχνικές ρίζες καθώς ο πατέρας του ήταν ποιητής (ο διάσημος Σέσιλ Ντέι Λούις) και η μητέρα του ηθοποιός (Τζιλ Μπάλκον). Ο παππούς του, Σερ Μάικλ Μπάλκον, ήταν από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες του Βρετανικού κινηματογράφου, καθώς διετέλεσε πρόεδρος των Ealing Studios. Ακόμα και οι εξ αγχιστείας συγγενείς του ανήκουν στον καλλιτεχνικό χώρο. Ο πεθερός του είναι ο πασίγνωστος θεατρικός συγγραφέας Άρθουρ Μίλερ.
Ο Λούις μικρός ήταν αρκετά ζωηρός, έμπλεκε πολύ συχνά σε φασαρίες, σε μικροκλοπές και σε διάφορα άλλα εγκλήματα ήσσονος σημασίας, κάτι που ανάγκασε τους γονείς του να τον στείλουν εσωτερικό σε ιδιωτικό σχολείο. Εκεί ο Λούις είχε την ευκαιρία να γνωρίσει και να ασχοληθεί με 3 δραστηριότητες που στη συνέχεια ανακάλυψε ότι λάτρευε: την ξυλουργική, την υποκριτική και το ψάρεμα.
Σπούδασε Υποκριτική στο Bristol Old Vic School. Η πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση έγινε όταν ήταν 14 ετών, το 1971, στην ταινία "Sunday Bloody Sunday" όπου ο ρόλος του δεν απείχε πολύ από τον μέχρι τότε χαρακτήρα του: έπαιζε έναν βάνδαλο.
(Η πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του Ντάνιελ Ντέι Λούις στην ταινία "Sunday Bloody Sunday". Όπως αργότερα αποκάλυψε ο ίδιος, η αμοιβή του για αυτή του την εμφάνιση ήταν 2 λίρες.)
Η επόμενη κινηματογραφική του εμφάνιση άργησε λίγο, καθώς στράφηκε στο θέατρο όπου έπαιξε σε παραγωγές του Bristol Old Vic, αλλά και της Royal Shakespeare Company. Αυτό που τον καθιέρωσε όμως ως ηθοποιό ήταν ο ρόλος του στο θεατρικό έργο "Another Country".
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ασχολήθηκε, παράλληλα με το θέατρο, με την τηλεόραση. Συμμετείχε σε αρκετές σειρές, μερικές από αυτές: "Frost in May" και "How Many Miles to Babylon?".
Το 1982 επέστρεψε στον κινηματογράφο με την ταινία Gandhi. Ακολούθησαν αρκετές ταινίες όπως: "The Bounty", "My Beautiful Laundrette", "A Room with a View","The Unbearable Lightness of Being", και πολλές ακόμα, αφήνοντας πάντα άφωνους κοινό και κριτικούς με τις ερμηνείες του.
Το 1989 κέρδισε το πρώτο του Όσκαρ για την ταινία "My Left Foot". Η προετοιμασία που έκανε για το ρόλο του Christy Brown στη συγκεκριμένη ταινία "αποκάλυψε" τη δική του μέθοδο προσέγγισης και ερμηνείας ενός ρόλου. Επισκεπτόταν καθημερινά κλινικές με ανθρώπους που αντιμετώπιζαν παρόμοια προβλήματα με τον ήρωα που υποδυόταν. Ακόμη και στα διαλείμματα από τα γυρίσματα μετακινιόταν με αναπηρικό καροτσάκι και συμπεριφερόταν ακριβώς όπως και ο ρόλος του.
Την ίδια χρονιά επέστρεψε στο θέατρο για το έργο "Hamlet" στο Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου. Δεν ολοκλήρωσε όμως τον κύκλο των παραστάσεων, καθώς κατά τη διάρκεια της σκηνής όπου το φάντασμα του πατέρα του Άμλετ εμφανίζεται στο γιο του, κατέρρευσε λόγω υπερκόπωσης (κυκλοφορούν κάποιες φήμες ότι στη σκηνή αυτή ο Λούις είδε το φάντασμα του πατέρα του) και έτσι αντικαταστάθηκε. Αυτή ήταν και η τελευταία του θεατρική εμφάνιση.
Τη δεκαετία του 1990 επιστρέφει στον κινηματογράφο.
Το 1992 έπαιξε στην πασίγνωστη ταινία "The Last of Mohicans", όπου πάλι η προσέγγιση του ρόλου του ήταν λίγο ανορθόδοξη. Έζησε μόνος του για κάποιο διάστημα στο δάσος, κυνηγούσε, ψάρευε και κυκλοφορούσε μονίμως με το τουφέκι και γενικά η συμπεριφορά του ήταν η ίδια ακριβώς με αυτή του χαρακτήρα που υποδυόταν. Ακολούθησαν τα: "The Age of Innocence", "In the Name of Father", "The Crucible" και αρκετές ταινίες ακόμη οι οποίες του χάρισαν αμέτρητες υποψηφιότητες και βραβεία.
Το 2002 έπαιξε στην ταινία "The Gangs of New York" όπου σάρωσε τα βραβεία και τις υποψηφιότητες. Συμπρωταγωνιστές του αποκάλυψαν ότι στα γυρίσματα μιλούσε συνεχώς με Νεοϋρκέζικη προφορά για να μη "βγει" από το χαρακτήρα του.
Το 2007 κέρδισε το δεύτερο Όσκαρ για την ταινία "There will be blood". Για το συγκεκριμένο ρόλο κέρδισε 22 ακόμα βραβεία.
Το 2009 πρωταγωνίστησε στο μιούζικαλ "Nine" όπου για άλλη μια φορά σάρωσε τα βραβεία (Χρυσή Σφαίρα, και πολλά ακόμα).
(Απόσπασμα από την ταινία "The Gangs of New York". Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων αρρώστησε με πνευμονία, αλλά αρνιόταν πεισματικά να φορέσει πιο ζεστά ρούχα και να ακολουθήσει φαρμακευτική αγωγή, καθώς θεωρούσε ότι αυτά δεν ήταν συμβατά με την εποχή που διαδραματιζόταν το έργο. Οι παραγωγοί τον έπεισαν και ακολούθησε φαρμακευτική αγωγή στο τέλος.)
Το 2012 έπαιξε στο "Lincoln" που του χάρισε το τρίτο του Όσκαρ. Έναν ολόκληρο χρόνο διήρκησε η προετοιμασία για το ρόλο αυτό, διαβάζοντας αμέτρητα βιβλία και το κυριότερο περνώντας ατελειώτες ώρες στο μακιγιάζ για να μοιάσει και εξωτερικά στον Αμερικανό Πρόεδρο.
(Το τρέιλερ της ταινίας "Lincoln")
