Το σημερινό μας αφιέρωμα είναι για μια από τις μεγαλύτερες ελληνίδες ηθοποιούς, την ανεπανάληπτη Ρένα Βλαχοπούλου.
Η Ρένα Βλαχοπούλου γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 20 Φεβρουαρίου 1923.
Κάτι που δεν γνωρίζουν αρκετοί είναι ότι η Ρένα Βλαχοπούλου ξεκίνησε την καριέρα της ως τραγουδίστρια και μετέπειτα πέρασε στον κινηματογράφο και στο θέατρο.
Όταν ήταν 16 χρονών τραγούδησε για πρώτη φορά σε κάποιο ζαχαροπλαστείο της Κέρκυρας όπου γνώρισε τον πρώτο της σύζυγο, τον ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Κώστα Βασιλείου. Μετακόμισαν στην Αθήνα, όπου ένα βράδυ η Ρένα Βλαχοπούλου τραγούδησε στο βαριετέ "'Οασις" στο Ζάππειο.
Έκανε τόση μεγάλη επιτυχία που της πρότειναν να τραγουδά μόνιμα εκεί.
Τραγούδησε διασκευασμένο το ιταλικό "Reginella Campagnola", σε ελληνική απόδοση "Μικρή Χωριατοπούλα". Λίγο μετά την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, το συγκεκριμένο τραγούδι διασκευάστηκε ακόμη μία φορά και έκανε ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία, το γνωστό σε όλους μας "Κορόιδο Μουσολίνι" (το οποίο το τραγούδησε η ίδια).
Η πρώτη της επίσημη πια εμφάνιση ως τραγουδίστρια ήταν στο Θέατρο Μοντιάλ σε μια επιθεώρηση με τη Σοφία Βέμπο, τις αδελφές Καλουτά και τη Γεωργία Βασιλειάδου. Ταυτόχρονα με την εμφάνισή της στο θέατρο ξεκίνησε τις ηχογραφήσεις.
Στον πόλεμο του 1940 έχασε και τους δύο γονείς της, χώρισε με τον σύζυγό της και το 1942 παντρεύτηκε με τον Γιάννη Κωστόπουλο.
Την ίδια περίοδο συνεργάστηκε με τον συνθέτη Γιάννη Σπάρτακο γράφοντάς της τζαζ τραγούδια, τα οποία είχαν τέτοια επιτυχία που την αποκαλούσαν πλέον "Βασίλισσα της Τζαζ". Από τα πιο επιτυχημένα τραγούδια εκείνης της περίοδου ήταν το "Θα σε πάρω να φύγουμε". Η συνεργασία της με τον Γιάννη Σπάρτακο συνεχίστηκε για πολλά χρόνια.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 1946, πήρε το δεύτερο διαζύγιό της και ξεκίνησε περιοδεία στο εξωτερικό,
όπου μάγεψε τους πάντες με τη μελωδική φωνή της. Η Πριγκίπισσα Σοράγια, μάλιστα, της χάρισε ένα μενταγιόν.
Το 1951 επέστρεψε στην Αθήνα και εργάστηκε πάλι ως τραγουδίστρια στο θέατρο σε διάφορες επιθεωρήσεις.
Το 1954 εμφανίζεται για πρώτη φορά ως ηθοποιός στο θεάτρο της Σοφίας Βέμπο στην επιθεώρηση "Σουσουράδα".
Το 1956 έρχεται ο κινηματογράφος. Παίζει στην ταινία "Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες". Παράλληλα συνεχίζει να εργάζεται σε επιθεωρήσεις και σε νυχτερινά κέντρα.
Το 1962 παίζει δίπλα στους Βασίλη Αυλωνίτη, Νίκο Ρίζο, Μαρίκα Κρεββατά και Σταύρο Παράβα στην ταινία "Όταν λείπει η γάτα". ΄Ηταν την ίδια χρονιά που καθιερώθηκε ως σταρ του μιούζικαλ, πρωταγωνιστώντας στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη "Μερικοί το προτιμούν Κρύο". Η ταινία έσπασε τα ταμεία στην κυριολεξία, αφού ξεπέρασε τα 200.000 εισιτήρια. Στη συγκεκριμένη ταινία ερμήνευσε σπουδαία τραγούδια, μεταξύ αυτών και το "Έχω στενάχωρη καρδιά".
(Απόσπασμα από την ταινία "Μερικοί το προτιμούν κρύο", ερμηνεύοντας το "Έχω στενάχωρη καρδιά". Η ίδια αργότερα αποκάλυψε ένα αστείο περιστατικό από τα γυρίσματα της σκηνής αυτής, όπου με μια απότομη κίνησή της, της έπεσε το φόρεμα.)
Το 1967 παντρεύτηκε τον επιχειρηματία Γιώργο Λαφαζάνη.
Με τους νέους ηθοποιούς ήταν γενναιόδωρη.
Ήταν μανιώδης καπνίστρια.
(Σκηνή από την ταινία "Η Παριζιάνα" με την αλησμόνητη ατάκα "Σούζι τρως".)
Από το 1972 που ο ελληνικός κινηματογράφος άρχισε να παρακμάζει, η Ρένα Βλαχοπούλου σταμάτησε για 7 χρόνια να κάνει ταινίες.
Το 1976 αποφάσισε να δουλέψει στην τηλεόραση στη σειρά "Μια Αθηναία στην Αθήνα". Δεν έμεινε όμως ιδιαίτερα ικανοποιημένη από την εμπειρία αυτή. Σε κάποια συνέντευξή της είχε δηλώσει: "Δε με χωράει η μικρή οθόνη, εγώ θέλω απλωσιά. Μόνο στη μεγάλη αισθάνομαι ότι μπορώ να παίξω. Η μικρή με πνίγει γι' αυτό ποτέ μου δεν την αγάπησα, ούτε υποθέτω και εκείνη εμένα".
Το 1979 επιστρέφει στον κινηματογράφο με την ταινία "Φανταρίνες" και ακολούθησαν και μερικές ακόμα, όπως "Ρένα να η ευκαιρία", "Η σιδηρά κυρία" και το 1985 με το "Ρένα τα ρέστα σου" ολοκλήρωσε τη θητεία της στον κινηματογράφο.
Ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής, γυρίσε εννέα βιντεοταινίες.
Το 1990 επιστρέφει στην τηλεόραση παίζοντας στη σειρά του Χάρη Ρώμα "Μάμα Μία" και την επόμενη χρονιά στη σειρά "Μάλιστα Κύριε".
Το 1992 έπαιξε στην τελευταία της επιθεώρηση "Για την Ελλάδα ρε γαμώ το" και την επόμενη χρονιά ολοκλήρωσε και τη θεατρική της θητεία με την παράσταση "Χαρτοπαίχτρα".
Το 2003 της απονεμήθηκε ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος του Φοίνικα για την προσφορά της στις Τέχνες. Συνολικά πήρε μέρος σε 120 παραστάσεις και σε 26 ταινίες.
Μια χαρακτηριστική της "συνήθεια" ήταν να ξεφεύγει από το σενάριο και να αυτοσχεδιάζει.
Ήταν μανιώδης καπνίστρια.
Ταλαιπωρήθηκε από το ζάχαρο. Στις 16 Ιουλίου 2004 υπέστη διάτρηση στομάχου που οφειλόταν σε υποτροπή του ζαχάρου και λίγες μέρες μετά, στις 29 Ιουλίου "έφυγε" από αιφνίδια ανακοπή καρδιάς.
